Saturday, November 27, 2010

நொந்தகுமாரனின் பக்கங்கள் - எலி வேட்டை!


கடந்த வாரத்தில் ஒரு நாள் அனைவரும் தூங்கி கொண்டிருந்த பொழுது, நான் படித்துக்கொண்டிருந்தேன். சமையலறையிலிருந்து ஏதோ சத்தம் விட்டு விட்டு வந்தது. சத்தமில்லாமல் போய் பார்த்தால், பின்னால் இருந்த வீட்டிலிருந்து வந்தது அந்த சத்தம். அமைதியானேன்.

அன்றிலிருந்து நாலாம் நாளில் வீட்டின் பொருட்களின் அசைவுகளை உன்னிப்பாக கவனித்ததில்... ஒரு எலியின் நடமாட்டம் லேசாக தெரிந்தது. அந்த வீட்டில் என்னையும் சேர்த்து ஐந்து பேர் வாழ்கிறோம். காலையில் எழுந்தால், அரக்க பரக்க வேலை. இரவானதும் வீட்டில் அடைகிறோம். நாங்கள் ஏதோ ஒரு பொந்துக்குள் வாழும் பெருச்சாளிகள் போலவே மனதில் அவ்வப்பொழுது தோன்றும். வீட்டு நிலையும் அப்படித்தான். ஆங்காங்கே துவைக்காத ஆடைகள், துவைத்த ஆடைகள், இரண்டு மூன்று கீ போர்டுகள் என எல்லாம் கலந்து காக்டெயிலாக வீடு இருக்கும். இப்போதைய உடனடி கவலை நடமாடுவது சுண்டெலியா, எலியா, பெருச்சாளியா என தெரியவில்லை.

வழக்கமாய் அறிவிப்பது போலவே அறிவித்தேன். "எலி நடமாட்டம் தெரியுது. என்ன சைஸ்னு தெரியல! கடந்த முறை மாதிரி ஏதும் நடந்துடக்கூடாது. ஆதலால், உஷாரா இருங்க". மண்டையில் அலாரம் அடித்திருக்கும் போல! துவைக்காத துணிகளை லாண்டரியில் போட்டார்கள். மீதி துணிகளை தேய்க்க கொடுத்தார்கள். தேவையில்லாத குப்பைகள் சேர வேண்டிய இடத்திற்கு போயின. இரண்டு நாளில் அறை சுத்தமாக மாறியது. நானும் கரடியா கத்திகிட்டு இருந்தேன். அப்ப எல்லாம் மதிக்காதவங்க...இப்ப ஒரு எலிக்கு பயப்படுகிறார்கள் பாவிகள்.

சனி, ஞாயிறு இரண்டு நாள்களில் ஊருக்கு கிளம்பிவிட்டோம். மீண்டும் திரும்பினால், சமையலறையில் ஒரே களேபரம். எலி சுதந்திரமாக விளையாடிருந்தது. டீத்தூள், ஜாம், சமையலறை சாமான்கள் என சேதப்படுத்தியிருந்தது. சேத விவரத்தை கணக்கிட்டால் ஐநூறை தாண்டியது. ஆளாளுக்கு ஆத்திரமாகி, அந்த எலிக்கு எங்கள் அறைக்கோர்ட்டில் மரணதண்டனை விதிக்கப்பட்டது. எப்படி நிறைவேற்றுவது? மருந்து, பொறி என பலவாகவும் பேசி இறுதியில் நேரடியாக தாக்குவது என முடிவெடுத்தோம்.

அன்று மாலை முதலில் வந்தவன் எலியின் நடமாட்டத்தை உணர்ந்து, பின்னாலே போய், மோப்பம் பிடித்து...அட்டை பெட்டிக்குள் இருக்கிறது என கண்டுபிடித்து வைத்திருந்தான். நாங்கள் எல்லோரும் வந்ததும் ஆளாளுக்கு ஒரு வலுவான ஆயுதத்தை எடுத்துக்கொண்டார்கள். நால்வரையும் பார்த்தேன். கண்களில் கொலை வெறி. போட்டு தள்ள நெருங்கும் பொழுது, என் மண்டைக்குள் ஒரு அசரிரீ 'டாம் & ஜெர்ரி யில் அந்த குட்டி எலி.. என்னவெல்லாம் செய்து பெருநகர மன அழுத்தத்தலிருந்து உன்னை விடுவித்திருக்கிறது. அதை கொல்லப் பார்க்கிறாயே!" கேட்டது. என்னையறியாமல்..."அப்படியே விட்டுவிடலாம். போகட்டும்" என்றேன் கையில் உள்ளதை கீழே போட்டு. எல்லோரும் என்னையே திரும்பி பார்த்தார்கள். "என்னடா இவன் எலி ஜூரம் வந்தவன் போல பினாத்துறான்" என்றான் ஒருவன். இப்படி பேசிக்கொண்டிருந்த பொழுதே, எலி ஓடிவிட்டது. " தப்பிக்க விட்ட எலியோ, அதனுடைய தோஸ்த்தோ திரும்ப வந்து எங்க பேன்ட், சட்டையெல்லாம் கடிச்சு துப்பிச்சுன்னா, மவனே நீதான் பொறுப்பு" என எச்சரித்து கலைந்தார்கள். எலி போன திசை பார்த்து சிரிப்பு வந்தது ஜெர்ரி நினைவில்.

Friday, November 19, 2010

நொந்தகுமாரனின் பக்கங்கள் - ஜெயிலும், செல்போன்களும்!


சிறுவயதிலிருந்தே...சிறை பற்றிய கற்பனைகள் நிறைய உண்டு. சிறையைப் பற்றி திரைப்படங்களில் பிலிம் காட்டுவது, சண்டையைப் போல, டான்ஸை போல டுபாக்கர் தான் என நினைத்திருக்கிறேன். எப்படியாவது உள்ளே போய் பார்க்கவேண்டும் என பலநாள் ஆசைப்பட்டிருக்கிறேன்.

என் சிறுவயதில்... அப்பா, சொந்தங்கள் கலந்து கொண்ட ஒரு விசஷேத்தில்.. சொந்தங்களுக்குள் உற்சாகப் பானத்தில் (!) பேச்சில் தொடங்கி, கைகலப்பாகிவிட்டது. அப்பா விலக்கிவிடும் முயற்சியில் இருந்தபொழுது, காவல்துறை அப்பாவையும் அள்ளிக்கொண்டு போய், வழக்கில் ஒரு அக்கியுஸ்டாகிவிட்டது. இரண்டு நாள் சிறையில் இருந்தார். சிறுவயது என்பதால்அப்பாவை பார்க்க என்னை அழைத்துப்போகவில்லை. இரண்டு நாளில் ஜாமீனில் வந்துவிட்டார். பிறகு, மூன்று, நாலு ஆண்டுகள் மாதந்தோறும் வாய்தா, வாய்தா என அலைந்து திரிந்தார். இது ஒரு சோகம்.

அப்பாவுக்கு இன்னொரு சோகம் . ஒவ்வொரு வாய்தாவின் பொழுதும், "குடிகாரங்க குடிச்சுப்புட்டு, சண்டை போட்டா...எல்லோரும் தான் இருந்தாங்க! நீங்க மட்டும் ஏன் விலக்கிவிட்டீங்க?" என அம்மா ஒரு ரவுண்டு திட்டி முடிப்பார். பிறகு, வேறு எந்த நிகழ்வும் நடக்காததால், சிறை பார்க்கும் அனுபவம் நிகழவே இல்லை.

****

கடந்த வாரம் அறை நண்பர் "ஒரு அரசியல் போராட்டத்தில் கலந்து கொண்டு, என் நண்பர் புழல் சிறையில் இருக்கிறார். நீங்கள் உடன் வருகிறீர்களா?" என்றார். வாய்ப்பு கிடைக்கும் பொழுது, நிச்சயம் பார்த்துவிட வேண்டும் என்ற நினைப்பில் இருந்தவன் உடனே கிளம்பினேன்.

நண்பருக்காக, ஒரு பிரெட் பாக்கெட், கொஞ்சம் வாழைப்பழங்கள், பிஸ்கெட், ஒரு பாக்கெட் சிகரெட் என வாங்கிக்கொண்டோம். புழல் சிறையின் வாசலை அடைந்ததும், அங்கு இரு போலீசார் பொதுமக்கள் வாங்கி வருகிற எல்லாவற்றையும் வாங்கி பரிசோதித்து கொண்டு இருந்தனர். அதில் ஒருவர், "செல்போன் ஏதும் கொண்டுவரக்கூடாது. கொண்டு வந்திருப்பவர்கள் எதிரே பெட்டிக்கடையில் வாங்கி கொள்வார்கள். போய் கொடுத்துவிட்டு வாருங்கள்" என்றார்கள்.

போய் கொடுத்தால், ஒரு போனுக்கு வாடகையாக ரூ. 10- என வசூலித்தனர். இதில் எவ்வளவு காவல்துறைக்கு என்று தெரியவில்லை என நண்பர் கமெண்ட் அடித்தார். பிறகு, மீண்டும் போய் வரிசையில் நின்றோம். எங்களிடம் வாங்கி...பிரிட்டனியா பிஸ்கெட்டை கீறி, உள்ளே பார்த்தனர். சிகரெட் பாக்கெட்டை உடைத்து பார்த்தனர். அந்த பிரைட் பாக்கெட்டை பிதுக்கி, பிதுக்கி... சாப்பிடமுடியாத அளவுக்கு, என்ன பாடுபடுத்த முடியுமோ, அவ்வளவும் செய்தனர். உடல் முழுக்க தடவிப்பார்த்தனர். திருப்தி அடைந்ததும், அனுப்பி வைத்தனர். "ஏன் சார் இவ்வளவு செக்கப்?" என்றதற்கு, "செல்போன், சிம் கொண்டு போய்விடக்கூடாது" என்றார்கள்.

வரிசையில் நின்று, விண்ணப்பம் பூர்த்தி செய்தோம். 10 விண்ணப்பங்கள் சேர்ந்தவுடன், ஒரு சிவப்பு டவுசர் போட்ட நபர் வந்து வாங்கி, சிறைக்குள்ளே கொண்டு போனார்.15 நிமிடம் கழித்து வந்து, ஏற்கனவே ஒரு மணி நேரத்திற்கு முன்பு கொடுத்த விண்ணப்பங்களை கொண்டு வந்து, பெயர்களை சத்தம் போட்டு தப்பு, தப்பாக படித்தார். (படிப்பறிவு கம்மி. எழுதியவரும் சரியாக எழுதவில்லை). சம்பந்தபட்டவர்கள் வாங்கி கொண்டு போனார்கள். ஒரு வயதான் அம்மா " நான் கொடுத்து ஒன்றரை மணி நேரம் ஆச்சு! இன்னும் வரவில்லை" என்றார்! பகீரென்றது.

ஒரு மணி நேரம் கழித்து, எங்கள் விண்ணப்பம் வந்தது.( டவுசர் போட்ட நபர் கொண்டு போய், கொண்டு வந்து கொடுப்பது அதர பழசான முறை) வாங்கி கொண்டு போய் பார்த்தோம். அங்கு வாசலில் ஒரு அம்மா, மீண்டும் ஒரு முறை பரிசோதித்தார். ஒரு நோட்டில் கையெழுத்திட சொன்னார். போட்டோம்.

அந்த அறைக்குள்ளே நுழைந்தோம். அது நீண்ட பெரிய அறை. இரும்பு வேலியால் தடுத்திருந்தார்கள். அந்த பக்கம் 50 பேர். இந்த பக்கம் 75 பேர் சத்தமாக பேசிக்கொண்டிருந்தனர். சிலருக்கு கண்ணீர் பெருகியது. அந்த சத்தத்திலும் சிலர் நிறைய நேரம் பேசிக்கொண்டு இருந்தனர். இரு வேலிக்கும் இடையில் 3 அடி தூரம் நிச்சயம் இருக்கும். பிறகு நண்பரை பார்த்து, சத்தமாக நலம் விசாரித்தோம். பிறகு, வாங்கி வந்ததை, அந்த வேலியின் கடைசியில், மூன்று இடைவெளியில் சேர் போட்டு அமர்ந்திருந்த, ஒரு அதிகாரியிடம் தந்தோம். நாம் எவ்வளவு தருகிறோமோ, அதில் பாதியை மட்டும், சிறைவாசியிடம் தந்தார். மீதி, அவரே வைத்துக்கொண்டார். நம்மிடம் பாதி பிடுங்கியதை, இரண்டு மடங்கு, மூன்று மடங்கு விலை வைத்து, சிறைவாசிகளிடமே விற்பார்களாம். எப்பேர்ப்பட்ட கொள்ளை.

...நிற்க. இதிலிருந்து, என்ன நொந்த கருத்து சொல்ல வருகிறாய் என்கிறீர்களா?

கடந்த நவம், 12 தேதியில், ஞானசேகரன், காங்கிரஸ் எம்.எல்.ஏ, "தமிழகம் முழுவதும் உள்ள மத்திய சிறைச்சாலைகளில் செல்போன்கள், சிம்கார்டுகள், பேட்டரிகள், கஞ்சா போன்றவை கைப்பற்றப்பட்டுள்ளன. சிறைகளில் கட்டுப்பாடுகள், விதிமுறைகள் விதிக்கப்பட்டுள்ள நிலையில் அவை எப்படி நுழைந்தன? இதன்மீது எடுக்கப்பட்ட நடவடிக்கை என்ன?'' என்றார்.

இதற்கு அமைச்சர் துரைமுருகன் அளித்த பதில்:

சிறைகளுக்குள் கஞ்சா போன்ற பொருள்கள் கடத்தப்படுவது வெள்ளையர் ஆட்சிக் காலத்திலிருந்து நடந்து வருகிறது. சிறைக்குள் பார்வையாளர்கள் வரும் போது அவர்கள் கொண்டு வரும் பொருள்களுக்குள் மறைத்து வைத்து கொடுக்கப்படுகிறது. கடந்த ஜனவரி 1-ம் தேதி முதல் இப்போது வரையிலான காலத்தில் மொத்தம் தமிழகத்திலுள்ள சிறைச்சாலைகளில் இருந்து 261 செல்போன்கள், சிம்கார்டுகள் பறிமுதல் செய்யப்பட்டுள்ளன.

கஞ்சா வைத்திருந்தது தொடர்பாக 93 நபர்கள் பிடிக்கப்பட்டு அவர்கள் மீது வழக்குப் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. இதற்கு உதவியாக இருந்த காவலர்கள் மீதும் நடவடிக்கை எடுக்கப்படுகிறது. செல்போன்கள் இருப்பதைக் கண்டறியும் கருவிகள் சிறைக்குள் வைக்கப்பட்டுள்ளன.

போன்கள், கஞ்சா வைத்திருப்போருக்கு சிறையில் வழங்கப்படும் சலுகைகள் மறுக்கப்படுகிறது. இன்னும் கட்டுப்பாடுகளை விதிக்க அரசு ஆராய்ந்து வருகிறது என்றார் அமைச்சர் துரைமுருகன்.

****

சிறை பார்த்த அனுபவத்தில்... பொதுமக்கள் எல்லாம் செல்போனை எல்லாம், கிரிமினல் போலீசை தாண்டி... உள்ளே கொண்டு செல்ல வாய்ப்பே இல்லை.

இதுவரை சிறையை பலமுறை அதிகாரிகள் பரிசோதித்ததில்...பல ஆபாச டிவிடிகள், பென் டிரைவர்கள், டிவிடி பிளெயர்கள், கஞ்சா, அபின், குட்கா என பல பொருட்கள் சிக்கியிருக்கின்றன. கடந்த ஆண்டு, நிறைய புகார்கள் வருகிறதே என லஞ்ச ஒழிப்பு துறை சோதிக்க சென்றால், அரை மணி நேரம் வெளியே காக்க வைத்து, பிறகு, உள்ளே அனுப்பியிருக்கிறார்கள். பலே திருடன்கள்!

இப்படி எல்லா திருட்டு வேலைகளும் காவல்துறை செய்துகொண்டு, பொதுமக்கள் மீது பழிபோடுவது இருக்கிறதே! இது அநியாயம்.

Tuesday, November 16, 2010

நொந்தகுமாரனின் பக்கங்கள் - அழகு!


வழக்கமாய் செல்லும் சலூன் கடைக்கு நேற்று போயிருந்தேன். அந்த கடையில் நால்வர் பணிபுரிகின்றனர். நால்வரிடமும் என் தலையை கொடுத்ததில்... ஒருவர் அழகாய் வெட்ட...அவரிடமே பல மாதங்களாக தொடர்கிறேன்.

உள்ளே நுழைந்த பொழுது, நம்மாள் நடுத்தர வயதுகாரர் ஒருவருக்கு முடிவெட்ட துவங்கியிருந்தார். அடுத்து நான். ஒரு ஆளுக்கு அதிகபட்சமாக 10 நிமிடம் தானே ஆகும் என காத்திருக்க ஆரம்பித்தேன். அங்கு கிடந்த தினமலரை மேய ஆரம்பித்தேன். முக்கிய செய்திகளையெல்லாம்...படித்துவிட்டு நிமிர்ந்தால்...முடி வெட்டி, இப்பொழுது ஷேவிங்கில் இருந்தார். அடுத்து ஜூ.வி.யை நோட்டம் விட்டுவிட்டு..மீண்டும் நிமிர்ந்தால்...அவருக்கே "டை" அடிக்கத் துவங்கியிருந்தார். அடுத்து...நக்கீரனையும் படிக்க ஆரம்பித்தேன். இப்பொழுதாவது முடிந்துவிடுமா எனப் பார்த்தால்... அவருக்கு முகம் முழுவதும் ஏதோ கிரீமை ஒருவித கலைநயத்துடன்(!) பூசி..உலர்த்த ஆரம்பித்தார். எல்லாம் முடிய ஒரு மணி நேரத்துக்கும் மேலாகிவிட்டது. வெறுத்துப்போனேன்.

எல்லாவற்றிக்கும் ரூ. 900- என சொல்ல...அவரும் தந்து நகர்ந்ததும்...அதிர்ந்துவிட்டேன். மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இங்கு முடிவெட்ட ஆரம்பித்த பொழுது ரூ. 40- பிறகு, ஏ.சி. போட்டதும் ரூ. 50 என்றார்கள். கடந்த ஆறு மாத காலமாக ரூ. 60 என உயர்த்திவிட்டார்கள். மாதம் ரூ. 60 கொடுக்கவே நம்பாடு திண்டாட்டமாக இருக்கும் பொழுது, ஒருமுறை வருகைக்கே ரூ. 900/- தந்தால்...அதிராமல்!

ஆண்களே ரூ. 900- செலவழித்தால்...பெண்கள் எவ்வளவு செலவழிப்பார்கள்? சென்னையில் அழகுக்காக கொடுக்கும் கவனம் இருக்கிறதே! விவரம் தெரிந்த காலத்திற்கு பிறகு, பான்ஸ் பவுடர் மட்டும் எப்பொழுதாவது அடிப்பதுண்டு. வினவு தளத்தை படிக்க ஆரம்பித்த பிறகு...பவுடரும் அடிப்பதில்லை. சென்னையில், கொஞ்சம் அசந்தால்...நமக்கு தாழ்வு மனப்பான்மையை உருவாக்கிவிடுவார்கள். எவ்வளவு விதவிதமான ஆடைகள், அழகு நிலையங்கள்!

என் தோழிக்கு தெரிந்த ஒரு பெண் இப்படி பொருள்கள் மற்றும் ஆடம்பரத்திற்காகவே...ஒரு நிறுவனத்தின் மேலாளருக்கு மூன்றாவது மனைவியாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார். மூன்றாவது மனைவி என டீஸண்டாக சொல்கிறேன்.

நிறுவனங்கள் உற்பத்தியை பெருக்கி பொருட்களை, பெருநகரத்தில் வந்து கோடிக்கணக்கில் கொட்டுகிறார்கள். பிறகு, சந்தை மக்களை, சொன்னதை எல்லாம் கேட்டு ஆடும் குரங்காக்கிவிடுகிறது. அதற்கு உதவி செய்கின்றன விளம்பரங்கள்...இன்னபிற! ஒரு சமூகம் புற அழகிற்கு இவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறது! ஆனால், அக அழகிற்கு? அப்படின்னா என்ன? என்கிறீர்களா?!

Saturday, November 13, 2010

நொந்தகுமாரனின் பக்கங்கள்! - மெல்ல...மென்று...!


மருத்துவர் சன்னமான குரலில் கேட்டார். "நீங்க மென்று, மெதுவா சாப்பிடுவீங்களா! வேகமாகவா?" "வேகமாக" என்றேன். "நீங்க மென்று..மெல்ல சாப்பிட்டாலே உங்க ஜீரணப் பிரச்சனை 75% சரியாகிவிடும். அதனாலே... சாப்பிடும் பொழுது...உங்க புத்திக்கு சொல்லுங்க! எனக்கு வயிறு பிரச்சனை இருக்கு. அதனால் வேகமா சாப்பிட்டால் பிரச்சனை வரும் என்று..." ஏதோ போதிப்பது போல மெல்ல பேசினார்.

மாத்திரைகள் இல்லாமலே சுகமாகிறது என்றால் சந்தோசம் தானே! "மென்று தின்றால் நூறு வயது! " என சொல்லி இருக்கிறார்களே! சரியென மருத்துவரிடம் சொல்லி வந்துவிட்டேன் அதன் விபரீதம் புரியாமல்.

மறுநாள் வழக்கமாய் சாப்பிடுகிற ஹோட்டலில் என் அளவு இரண்டு இட்லி, ஒரு தோசையை..மென்று..மெல்ல சாப்பிட்டால் தோசையில் பாதியை சாப்பிடமுடியவில்லை. சரி என கைகழுவி வந்துவிட்டேன். 11.30க்கே பசித்தது. 12.30க்கு தீயாய் பசித்தது. மதிய சாப்பாட்டில் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என பொறுத்துக்கொண்டேன். மதியம் வழக்கமாய் சாப்பிடுகிற அளவைச் சாப்பாட்டை மென்று..மெல்ல சாப்பிட பாதிக்கு மேல் தொண்டைக்குள் இறங்க மறுத்தது. சுவை அப்படி!

ஏற்கனவே எங்கள் பகுதியிலும், அலுவலக பகுதியிலும் பலரிடம் நன்றாக விசாரித்து...5 கடையில் சாப்பிட்டு பரிசோதித்து... ஆறாவது கடையில் சாப்பிட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன். இப்பொழுது அதன் சுவையே பாதிக்கு மேல் சாப்பிட முடியவில்லை என்றால்...என் செய்வேன்!

வீட்டில் சமைத்து சாப்பிடலாம் என நினைத்தால்...உடனிருக்கும் 3 குண்டன்கள் மகா சோம்பேறிபயல்கள். சமைக்கலாம் என்றால் ஓடுகிறார்கள். சமைத்து போட்டால்...நன்றாக சாப்பிடுகிறார்கள். சாப்பிட்டுவிட்டு... நக்கல் பேச்சு வேறு. சமைக்கிற அம்மாக்கள் யாராவது கிடைப்பார்களா என விசாரித்தால்...யாரும் கிடைப்பாரில்லை.

கொஞ்சம் ஆற அமர யோசித்தால்...ஊரில் இருந்த பொழுது..கொஞ்சம் வேகமாக சாப்பிடுவன் தான். சென்னை வந்த பிறகு, பெருநகர வேகத்தில் சிக்கி...சுவை போன்ற பல காரணங்களினால் தான் நிறைய வேகமாய் சாப்பிடத்துவங்கியுள்ளேன் என புரிந்தது.

நாள் ஆக ஆக... பசியின் சாபம் வாங்கியது போல... எப்பொழுதும் பசி, பசி என சுற்ற ஆரம்பித்தேன். ஐந்தாம் நாளில் நடுநிசியில் விழிப்பு வந்து, பசியால் தூக்கம் வராமல் புரண்டு, புரண்டு படுத்து தூங்கினேன். ஏழாம் நாளில் பசியால் விழிப்பு வந்து பிறகு தூக்கம் வராமல், தொலைக்காட்சியில் மிட்நைட் மசலா பாடல்கள் மனசை தாக்கி, மனசை கொஞ்சம் கெடுத்தார்கள். பதினைந்தாம் நாளில்... கனவில் விதம் விதமான சாப்பாடு வகைகள் வரிசையாய், வந்தன. ஆவலுடன் மென்று, மெல்ல அல்ல! அரக்க பரக்க சாப்பிடுகிறேன்.

பதினெட்டாம் நாளில் நாலு கிலோ குறைந்துவிட்டேன். கண்களுக்கு கீழே கொஞ்சமாய் கருவளையம் தெரிய ஆரம்பித்தது. பார்க்கிறவர்கள் உடம்பு சரியில்லையா என அன்பாய், அக்கறையாய் விசாரிக்க...இன்னும் கொஞ்சம் சோர்ந்தேன். இனியும் தாங்க முடியாது. நாளை மருத்துவரை சந்தித்து..."மாத்திரை கூட சாப்பிடுகிறேன். என்னை மென்று..மெல்ல மட்டும் சாப்பிட சொல்லாதீர்கள்" என கெஞ்சப் போகிறேன்.

Tuesday, November 2, 2010

நொந்தகுமாரனின் பக்கங்கள் - சந்தோச விரும்பிகள்!

தோழியின் தோழிக்கு நிச்சயதார்த்தம். பெண்ணுக்கு பல வருடங்களாக மாப்பிள்ளை தேடி, அலைந்து, திரிந்து ஒருவழியாக கண்டுபிடித்து விட்டார்கள். வெள்ளை தோல், 6 அடி உயரம், தமிழ்ப் படங்களில்... லண்டன் ரிட்டனாக வரும் மாப்பிள்ளை போல இருந்தார். வெப் டிசைனராம். சம்பளம் 25000 என்றார்கள். வாழ்த்து சொல்லி வந்துவிட்டேன்.

இரண்டு மாதங்களுக்கு பிறகு திருமணம். 50 பவுன் வரதட்சணை. மாப்பிள்ளைக்கு தனியாக 10 பவுன். கார் கேட்டிருக்கிறாராம். பிறகு, வாங்கித் தருவதாக பெண்ணின் அப்பா வாக்கு தந்திருக்கிறார். தடபுடலாக திருமணம் நடந்தேறியது. மீண்டும், சாப்பிட்டு, வாழ்த்து தெரிவித்து, கை குலுக்கி வந்துவிட்டேன்.

நிற்க.

மேலே நடந்தது எல்லாம் ஆறு மாதங்களாகிவிட்டன. இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு, வேறு பேச்சிற்கிடையில்.. தோழியிடம் திருமண பெண்ணை நலம் விசாரித்தேன்.

கவலையோடு ஆரம்பித்தார். அந்த (லண்டன் ரிட்டர்ன்(!)) மாப்பிள்ளை வெப் டிசைனர் என்பது பொய்யாம். இந்த 6 மாதத்தில் ஒரு நாள் கூட வேலைக்கு போகவில்லையாம். தினசரி அலுவலகம் செல்வது டிப் டாப்பாக வெளியே கிளம்புகிறாராம். மாலையில் வருகிறாராம். தினம் ஒரு கந்து வட்டிக்காரன் வீடு தேடி வருகிறானாம். கந்து வட்டிக்காரன் வராத பொழுது... கிரடிட் கார்டு அல்லது பர்சனல் லோன் தந்த ஏதாவது ஒரு வங்கியிலிருந்து...பணம் கேட்டு ஆள் வருகிறார்களாம்.

ஆறு மாதங்களில் மாப்பிள்ளைக்கு போட்ட 10 பவுனை கொஞ்சமாக கொஞ்சமாக அடகோ அல்லது விற்றுவிட்டாராம். சில வீடுகள் வாடகைக்கு விட்டிருப்பதன் மூலம் வருகிற வருவாயை கொண்டு... வாழ்க்கையை நகர்த்துகிறார்களாம். அந்த வாடகையில் கூட பெரும்பகுதியை வட்டித்தான் கட்டுகிறார்களாம்.

வேலைக்கு போக சொன்னால்...என்னால் எங்கும் போய் வேலையெல்லாம் செய்யமுடியாது. நான் சொகுசா வாழ விரும்புகிறேன் என வாய்விட்டே சொல்கிறாராம். இப்பொழுது, தோழியிடம் "அப்பாவிடம் போய் 4 லட்சத்தை வாங்கி வா! நான் லண்டனில் போய் வாழப்போகிறேன்" என சொல்கிறாராம்.

நிற்க. தோழி சொன்ன மாப்பிள்ளையின் திருவிளையாடல்களை இப்படி நிறைய சொல்லிக்கொண்டே போகலாம்.

தோழி சொல்வதை கேட்க, கேட்க சமூகத்தை நினைத்து அதிர்ச்சியாகவும், ஆயாசமாகவும் இருக்கிறது.

இந்த மனிதர்களை எப்படி வகைப்படுத்தலாம்? உழைக்கத் தயங்குவது, சிரமப்பட தயங்குவது, ஆனால் சந்தோசம் மட்டும் நிறைய வேண்டும். பலரிடம் அசிங்கப்பட கூட தயாராக இருக்கிறார். ஆனால், உழைக்க தயங்குகிறார் என்றால்.. இவர்கள் எல்லாம் பெருநகர சூழலில் விளைந்த ஒரு வகை மாதிரி (Pleasure loving people).

உழைப்பே இல்லாமல் சம்பாதிப்பது, எளிதாக பணம் சம்பாதிப்பது (EASY Money), கொஞ்சம் உழைப்பு - நிறைய சம்பாதிப்பது எல்லாம் கடந்த 10 ஆண்டுகளில் உலகமய சூழலில் ஒரு சிறிய கூட்டத்திற்கு வாய்ப்பை உருவாக்கி கொடுத்திருக்கிறது. ஆனால், இந்த மனநிலை பெருநகரத்தில் பலருக்கும் பரவியிருப்பதை பரவலாக பார்க்கமுடிகிறது.

சமூக கட்டமைப்பு மாறாமல்...இக்கும்பலை ஒழித்துக்கட்ட முடியாது. அதுவரை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பெருகி கொண்டு தான் இருப்பார்கள்.
****
அந்த பெண்ணின் நிலை - தோழியிடம் சொல்லி...அந்த மாப்பிள்ளையை விவாகரத்து செய்ய சொல்லி ஆலோசனை சொல்லியிருக்கிறேன்.
****